فرق است بین آن که به دنیا نگاه می‌کند و آن که با دنیا نگاه می‌کند

خبرگزاری مهر - گروه جامعه؛ برای مادران و کودکان در آغوش‌شان، برای پیرمردهایی که عصا به دست راه می‌رفتند، برای نوجوانان بذله‌گوی سیاه پوش، برای تسبیح‌های آویزان از دست آدم‌ها، برای شعار دادن‌ها و اعلام برائت کردن‌ها. امروز عزیز بود.

امروز، حقیقتاً عزیز بود. کاش یکجا در ایستگاه انقلاب، به آدم‌ها می‌گفتم دست مریزاد. حس شیرین هویت داشتن درونم فوران می‌کرد. نمی‌دانم این حس در ادبیات این روزها و حتی در ادبیات کتاب‌ها و تحلیل‌ها می‌خواهد تعصب معنا شود یا ایدئولوژی؛ ولی نبودنش حقیقتاً سلب امید است.

امید به تحقق یک هدف، زمانی معنادار است که به عنوان عنصر محقق کننده آن هدف در مسیری قدم برداری که آن مسیر شاکله دارد. می‌شود سختش نکنیم و یک‌راست از کلمه هویت استفاده کنم، اما واقعیت این است که ایرانی‌ها هویت دارند، فرهنگ و وطن دارند و قدرشناس‌اند و هر زمان که یکی از مدافعان وطنشان را از دست می‌دهند به نشانه قدرشناسی بغض و اندوه وجودشان را می‌گیرد.

امروز هم این احساس دوباره زنده شد، گفتم هویت، در لحظه‌ای کنار مردم در ایستگاه انقلاب، احساس هویت بغضم را ترکاند، احتمالاً دارم از حضیض این احساس حرف می‌زنم که در تمام این روزها من را ناامید کرده بود. هویت مهم است، نه چون پاسخ به هویت دیگر است چون خودش مهم است.

همانطور که نمی‌خواهم باور کنم انقلاب آمده بود تا فقط از مشکلات اقتصادی کشور، باری بردارد. انقلاب از انسان، انسان دیگری ساخته بود و زیست جهان ایرانیان را تغییر داد، انقلاب در پاسخ به مشکلات معیشتی و اقتصادی مردم نبود هرچند تاریخ نویسان جرقه‌های انقلاب را از همین اتفاقات بنویسند. اما آن چیزی که انقلاب ایران را از یک اتفاق تاریخی تبدیل به یک تحول هویتی کرد، مسئله اقتصادی نبود انقلاب مهم است، چون استقلال، عدالت، آزادی، جمهوریت مهم است. و اسلام، نه به عنوان آرمانی کنار آرمان‌ها؛ به عنوان میزان حق و باطل شدن، مهم است. توفیر دارد هویتی که دست‌ساز دیگری باشد و هویتی که سرچشمه جوشان انقلاب بخواهد بسازد. خوشا به اشک‌های امروز.

برویم سراغ شما سردار. امروز این مردم برای قدرشناسی از شما اینجا جمع شده‌اند تا شما را بدرقه کنند، می‌دانید امکان‌ها، گاهی دست از سر مغز بر نمی‌دارند. اینکه ممکنات می‌توانستند یا می‌توانند چرخه زندگی آدمی را چطور تغییر دهند. ممکن بود یا ممکن هست، در هر لحظه از زندگی آدم هزاران ممکن رخ دهد.

شما می‌توانستید دیروز با خانواده‌تان بلیط سینما بگیرید و امشب را با بچه‌ها و نوه‌هایتان شام به رستوران بروید. می‌توانستید امروز پیشنهاد همسرتان را بپذیرید و عازم سفر شوید. می‌توانستید … توانستن، چه واژه عجیبی ست. ممکنات در سر تو می‌چرخند ولی نهایتاً تو بر بلندای قامت جبر، بر وضعیتی که وجود دارد خواهی ماند. سناریوی زندگی از قبل نوشته شده و چه خوب که تو بازیگر این قصه‌ای… قصه‌ای که دست‌نویس واجب‌الوجود عالم است، نهایت همه تشویش‌ها و نگرانی‌ها همان می‌شود که او می‌خواهد.

نهایت همه ممکنات، آن چیزی می‌شود که او اراده می‌کند تو ظاهراً می‌توانی تصمیم بگیری، ولی باید همان چیزی شود که از قبل نوشته شده. و اگر چنین نبود، آرامش در دنیا بی‌ثبات و بی‌معنا بود. فهم «الخیر فی ما وقع»، هرچقدر سخت ولی قاعده‌ی لایزال دنیاست. خوش به حال آدم‌هایی که فهم کردند، عمیق و بی دردسر. و ممکن شد بر آن‌ها ردای شهادت..

شما که ممکن خودتان را انتخاب کردید و نتیجه‌اش را گرفتید. من امروز محو فکر کردن به زنی صبور بودم. به زندگی و سختی‌هایش. به اینکه چه طور می‌تواند همسرش را بدرقه کشوری جنگ زده کند که این روزها جز خبر بمب و ترور خبر دیگری ندارد. چطور هر بار قالب تهی نمی‌کند؟ چطور بعد از هر خبر بمبارانی که می‌شنود، دوباره بلند می‌شود غذای بچه‌ها و نوه‌ها را می‌دهد بعد می‌خوابد و زندگی‌اش را می‌کند.
منبع: